ความเดิมตอนที่แล้วจาก “Episode 1 อารัมภบท” ที่มีทั้งความทรงจำที่ กดดัน กังวล ภาคภูมิ และซาบซึ้ง ตราตรึง ไม่อาจลืมได้ 

เมื่อมาถึง “การเดินทาง” ต้องกล่าวว่าการเดินทางของดิฉัน ปุ๋ยปุ้ย และ คุณสุริยาหรือโสรยา ได้เริ่มตั้งแต่ก่อนเดินทางจริง เพราะ การเดินทางของเราเริ่มจากความเชื่อ ในวันที่ดิฉันตอบตกลงคุณโสรยา ในการร่วมส่งบทความไปเพื่อคัดเลือกเราไม่รู้เลยว่าจะผ่านหรือไม่ผ่าน ดิฉันตอบตกลงว่าไปทั้ง ๆ ที่ไม่รู้หรอกว่าเดินทางวันไหน ไม่ทราบว่าภาษาอังกฤษตัวเองจะรอดไหม ไม่ทราบว่าจะมีเงินไปไหม ไม่ทราบว่าจะได้ทุนจากกองประชุมไหม วีซ่าจะผ่านไหม และไม่ทราบเลยว่า Cornell University ที่ต้องไป ตั้งอยู่ที่เมืองอิธากา รัฐนิวยอร์ก ซึ่งไกลจากตัวเมืองนิวยอร์กซิตี้ ถึง 5 ชั่วโมง ในการเดินทางด้วยรถทัวร์ แต่สิ่งเดียวที่ดิฉันทราบ คือ ดิฉันเชื่อว่าบทความผ่านแน่นอน และไปถึง Cornell University ทำภารกิจได้สำเร็จแน่นอน แม้แม่ดิฉันจะถามว่าเอาความมั่นใจมาจากไหน แต่ด้วยความเชื่อนี้ทำให้พวกเราเริ่มต้นเขียนงานด้วยกัน โดยใช้เวลาที่ว่างจากเวลาเรียน และงานกลุ่ม ซึ่งถือว่าทุ่มเทมาก เวลานอนแทบไม่มี แต่เราสดใส และสนุกสนานเสมอ ต้องปรับแก้ ส่งกลับไปกลับมาจนได้รับการตอบรับว่า “ผ่าน” แต่เราก็ยังต้องปรับแก้ตลอดทั้งเอกสาร และสไลด์นำเสนอ แม้ส่งแล้วก็ยังต้องปรับแก้ ขณะเดียวกันการขอวีซ่าการเดินทางเราก็ผ่านเรียบร้อยแบบใจหายใจคว่ำมาก เหล่านี้ล้วนสร้างสีสันในชีวิตของเราทั้งสองมากหลังจากที่เหนื่อยล้าจากการเรียนในเวลาปกติ และแล้วเราก็ได้ออกเดินทางจากสนามบินสุวรรณภูมิในเวลา 16:00 น. ของวันที่ 6 มีนาคม 2562 ด้วยสายการบินแอร์ไชน่า (Air China) สายการบินแห่งชาติจีนเพื่อเดินทางไปต่อเครื่องที่ปักกิ่ง เราชอบการบริการของสายการบินมาก ขอยอมรับว่าพนักงานมีหัวใจบริการอย่างแท้จริง เมื่อถึงสนามบินนานาชาติปักกิ่ง เราต้องรอต่อเครื่องอีก 14 ชั่วโมง อุณหภูมิ ณ ขณะนั้น 7 ºC เรียกได้ว่าต้องอาบน้ำเปลี่ยนชุดที่อบอุ่นมาใส่แทนเสื้อผ้าจากไทยทันที เนื่องจากสนามบินที่ใช้ในการต่อเครื่องไม่มีฮีตเตอร์ให้ความอบอุ่นภายใน เมื่อถึงเวลาเดินทางต่อเราได้พบมิตรภาพกับคุณป้าคนไทยสองท่าน และทุกวันนี้หนึ่งในสองท่านก็ยังส่งไลน์ถึงดิฉันทุกเช้า 14 ชั่วโมงในการเดินทางไปสหรัฐอเมริกา เราเริ่มต้นด้วยการพูดคุยสลับนอนหลับตลอดการเดินทาง เมื่อข้ามทวีปความทรมานของร่างกายก็เริ่มเกิดขึ้น เนื่องจากร่างกายเริ่มปรับสภาพตามเวลาในทวีปใหม่ที่ข้ามโซนเวลาไม่ได้ พนักงานบริการบนเครื่องได้เสิร์ฟน้ำ และอาหารไม่ได้ขาด ดูแลผู้โดยสารอย่างดี และแน่นอนจะกลับมาใช้บริการอีกครั้งแน่ ๆ 

วันที่ 7 มีนาคม 2562 เวลา 14.00 น. ณ สหรัฐอเมริกา เราได้ถึงท่าอากาศยานนานาชาติจอห์น เอฟ. เคนเนดี เราค้นพบว่าคนจีนเกือบทั้งลำที่เดินทางมาถือสัญชาติอเมริกัน และการผ่าน ตม. ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด เพียงตอบคำถามว่า “ในกระเป๋าเดินทางมีอาหารหรือไม่”ดิฉันจึงตอบว่า “มีบัตเตอร์เค้ก มาม่า” ตอบจบเราก็ได้ประทับตราในหนังสือเดินทางให้เข้าประเทศได้ แต่ ๆ ๆ การเดินทางยังไม่จบ เพราะ เราค้นพบล่วงหน้าเพียงไม่กี่วันว่าเราต้องเดินทางต่ออีก 5 ชั่วโมงด้วยรถบัสเพื่อไปเมืองอิธากา เราทั้งสอง ปุ๋ยปุ้ยกับโสรยา จะเอาชีวิตไปถึงเมืองอิธากาได้อย่างไร โปรดติดตามใน Episode 3 เดินทางต่อในนิวยอร์กที่หิมะตกฉ่ำมาก