หลังจากเราพิชิตภูเขาไฟคาวาอีเจี้ยนกันแล้ว เราเดินทางไปภูเขาไฟโบรโม่ ซึ่งอยู่ห่างจากเมืองสุราบายาเมืองหลวงของจังหวัดจาวาตะวันออกซึ่งมีประชากรประมาณ 37.5 ล้านคน (ข้อมูลจากการทำสำมะโนประชากรและเคหะปี 2553) มีความหลากหลายทางชาติพันธุ์ ทั้งเชื้อสายชวา มาดูเรส และ จีน ส่วนใหญ่นับถือศาสนาอิสลาม 

น่าเสียดายที่ช่วงนั้นเกิดการปะทุของภูเขาไฟโบรโม่ จึงปิดไม่ให้นักท่องเที่ยวเดินทางขึ้นไป หมู่บ้านที่เราไปพักอยู่บนภูเขาสูง อากาศเย็นสบาย พอพระอาทิตย์ลับฟ้าแล้วก็มีหมอกลงบาง ๆ เราพักผ่อนกินข้าวเย็นและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จากนั้นไกด์ก็พาเราไปดูดาว แม้จะมีหมอกนิดหน่อยแต่เราก็ได้เห็นดาวกระพริบระยิบระยับเต็มท้องฟ้า 

เช้าวันรุ่งขึ้นไกด์ปลุกเราตั้งแต่ตีสี่เพื่อเดินทางไปจุดชมวิวพระอาทิตย์ขึ้น เราต้องเดินเท้าต่อไปอีกเกือบ ๆ 3 กิโลเมตร แต่หากใครไม่อยากเดิน ก็มีม้าไว้คอยบริการ สุชิตาไม่ชอบเดิน เราจึงตกลงจ่ายเงินเช่าม้ากัน เราเป็นนักท่องเที่ยวกลุ่มแรก ๆ ที่ไปถึงจึงได้จับจองจุดที่จะได้เห็นวิวสวย ๆ ที่นั่นมีอาหารและเครื่องดื่มขาย เราซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแบบถ้วย เติมน้ำร้อน นั่งกินบะหมี่อุ่น ๆ รอชมพระอาทิตย์ขึ้นกัน และแล้วแสงแรกก็เริ่มสาดมากระทบขอบฟ้าเป็นประกายสีส้มเข้มตัดกับสีดำมืดของท้องฟ้า ทุกคนตื่นเต้นประทับใจกับความงามตรงหน้า เมื่อท้องฟ้าเริ่มสว่างมากขึ้น เราก็ได้เห็นภาพโบรโม่กำลังพ่นควัน สวยงามจริง ๆ เราถ่ายรูปกันเยอะมาก ไม่ว่าจะถ่ายจากจุดไหนวิวก็สวยไปหมด เมื่อเริ่มสายเราตัดสินใจเดินทางกลับ โดยมีคนเลี้ยงม้ารอรับเรา ก่อนเดินทางออกจากหมู่บ้าน ไกด์ได้พาเราไปเดินเล่น ดูวิถีชีวิตและซื้อของในร้านขายของชำของชาวบ้านที่นั่น นึกอิจฉาที่พวกเขาได้อยู่ในที่อากาศดี ๆ วิวสวย ๆ แบบนั้นทุกวัน ฉันชอบที่นั่นมาก และอยากจะกลับไปอีกครั้งถ้ามีโอกาส ครั้งหน้าจะต้องไปขึ้นภูเขาไฟโบรโม่ที่ไม่พ่นควันให้ได้  

(จากขวาไปซ้าย) สุชิตา ฉัน และเพื่อน ๆ ร่วมทริปกำลังนั่งชมโบรโม่พ่นควัน
 
อาทิตย์เริ่มส่องแสงสีส้มแต้มขอบฟ้า ตัดกับสีดำมืดของท้องฟ้า ภาพโดยผู้เขียน
 
พระอาทิตย์ขึ้นเต็มดวงแล้ว ทุกอย่างที่ถูกแสงแดดสาดส่องกลายเป็นสีทองสวยงาม
 
สุชิตาไม่ชอบเดิน เราจึงตกลงเช่าม้าเป็นยานพาหนะพาเราขึ้นไปชมวิวและพาเรากลับ