The settlements of Israel’s remote Central Arabah region, originally committed to the ethnically exclusionary principle of “self-labor,” have since the 1990s relied heavily on the cheap labor-power of migrant workers from Thailand. But settlers remain anxious about the moral threat posed to the local and national collectivities by “foreign” labor. Thus, in addition to planting and picking vegetables in sweltering greenhouses, local Thais are also enjoined to perform the tactful, implicit work of maintaining the settlement’s public “face” as a pioneering, self-supported Jewish community. Tracing the various manifestations of this work at work and in public space, I argue that the temporary equilibrium achieved here entails a fragile, asymmetrical cultural intimacy, upheld by a convenient one-sided misunderstanding and reflective of the racially discriminatory and capitalist global system in which it is embedded.
Facebook Link: https://fb.watch/5BOxBnuHSk/
สักกรินทร์ นิยมศิลป์
อารี จำปากลาย
กาญจนา ตั้งชลทิพย์
อมรา สุนทรธาดา
สักกรินทร์ นิยมศิลป์
อภิชาติ จำรัสฤทธิรงค์
นิพนธ์ ดาราวุฒิมาประกรณ์
สักกรินทร์ นิยมศิลป์
จงจิตต์ ฤทธิรงค์
เฉลิมพล แจ่มจันทร์
กัญญาพัชร สุทธิเกษม
วิภาพร จารุเรืองไพศาล
วิภาพร จารุเรืองไพศาล
บุรเทพ โชคธนานุกูล
สุภาณี ปลื้มเจริญ
ปราโมทย์ ประสาทกุล
ปราโมทย์ ประสาทกุล
ปรียา พลอยระย้า
สุชาดา ทวีสิทธิ์
เฉลิมพล แจ่มจันทร์
ปราโมทย์ ประสาทกุล
สักกรินทร์ นิยมศิลป์
อมรา สุนทรธาดา
ขวัญชนก ใจซื่อกุล
อภิชาติ จำรัสฤทธิรงค์
ภัสสร มิ่งไธสง
วรเทพ พูลสวัสดิ์
เฉลิมพล แจ่มจันทร์
ณปภัช สัจนวกุล
