The settlements of Israel’s remote Central Arabah region, originally committed to the ethnically exclusionary principle of “self-labor,” have since the 1990s relied heavily on the cheap labor-power of migrant workers from Thailand. But settlers remain anxious about the moral threat posed to the local and national collectivities by “foreign” labor. Thus, in addition to planting and picking vegetables in sweltering greenhouses, local Thais are also enjoined to perform the tactful, implicit work of maintaining the settlement’s public “face” as a pioneering, self-supported Jewish community. Tracing the various manifestations of this work at work and in public space, I argue that the temporary equilibrium achieved here entails a fragile, asymmetrical cultural intimacy, upheld by a convenient one-sided misunderstanding and reflective of the racially discriminatory and capitalist global system in which it is embedded.
Facebook Link: https://fb.watch/5BOxBnuHSk/
กาญจนา ตั้งชลทิพย์
สักกรินทร์ นิยมศิลป์
สักกรินทร์ นิยมศิลป์
นิพนธ์ ดาราวุฒิมาประกรณ์
อารี จำปากลาย
ขวัญชนก ใจซื่อกุล
จงจิตต์ ฤทธิรงค์
เฉลิมพล แจ่มจันทร์
จรัมพร โห้ลำยอง
ปราโมทย์ ประสาทกุล
สลาลี สมบัติมี
ปรียา พลอยระย้า
ปราโมทย์ ประสาทกุล
บุรเทพ โชคธนานุกูล
กัญญาพัชร สุทธิเกษม
จรัมพร โห้ลำยอง
สุภาณี ปลื้มเจริญ
บุรเทพ โชคธนานุกูล
เฉลิมพล แจ่มจันทร์
อภิชาติ จำรัสฤทธิรงค์
กุลภา วจนสาระ
เฉลิมพล แจ่มจันทร์
โรยทราย วงศ์สุบรรณ
สักกรินทร์ นิยมศิลป์
รีนา ต๊ะดี
