The settlements of Israel’s remote Central Arabah region, originally committed to the ethnically exclusionary principle of “self-labor,” have since the 1990s relied heavily on the cheap labor-power of migrant workers from Thailand. But settlers remain anxious about the moral threat posed to the local and national collectivities by “foreign” labor. Thus, in addition to planting and picking vegetables in sweltering greenhouses, local Thais are also enjoined to perform the tactful, implicit work of maintaining the settlement’s public “face” as a pioneering, self-supported Jewish community. Tracing the various manifestations of this work at work and in public space, I argue that the temporary equilibrium achieved here entails a fragile, asymmetrical cultural intimacy, upheld by a convenient one-sided misunderstanding and reflective of the racially discriminatory and capitalist global system in which it is embedded.
Facebook Link: https://fb.watch/5BOxBnuHSk/
สักกรินทร์ นิยมศิลป์
อมรา สุนทรธาดา
จรัมพร โห้ลำยอง
ภัทราภรณ์ จึงเลิศศิริ
อภิชาติ จำรัสฤทธิรงค์
ภัทราภรณ์ จึงเลิศศิริ
สักกรินทร์ นิยมศิลป์
เฉลิมพล แจ่มจันทร์
อารี จำปากลาย
จงจิตต์ ฤทธิรงค์
นิพนธ์ ดาราวุฒิมาประกรณ์
เฉลิมพล แจ่มจันทร์
วรรณี หุตะแพทย์
ปราโมทย์ ประสาทกุล
กัญญาพัชร สุทธิเกษม
วิภาพร จารุเรืองไพศาล
สุชาดา ทวีสิทธิ์
สุภรต์ จรัสสิทธิ์
บุรเทพ โชคธนานุกูล
สลาลี สมบัติมี
ปราโมทย์ ประสาทกุล
บุรเทพ โชคธนานุกูล
รีนา ต๊ะดี
กาญจนา เทียนลาย
กาญจนา เทียนลาย
ปราโมทย์ ประสาทกุล
มนสิการ กาญจนะจิตรา
กุลภา วจนสาระ
นงเยาว์ บุญเจริญ
