The settlements of Israel’s remote Central Arabah region, originally committed to the ethnically exclusionary principle of “self-labor,” have since the 1990s relied heavily on the cheap labor-power of migrant workers from Thailand. But settlers remain anxious about the moral threat posed to the local and national collectivities by “foreign” labor. Thus, in addition to planting and picking vegetables in sweltering greenhouses, local Thais are also enjoined to perform the tactful, implicit work of maintaining the settlement’s public “face” as a pioneering, self-supported Jewish community. Tracing the various manifestations of this work at work and in public space, I argue that the temporary equilibrium achieved here entails a fragile, asymmetrical cultural intimacy, upheld by a convenient one-sided misunderstanding and reflective of the racially discriminatory and capitalist global system in which it is embedded.
Facebook Link: https://fb.watch/5BOxBnuHSk/
นิพนธ์ ดาราวุฒิมาประกรณ์
ขวัญชนก ใจซื่อกุล
อารี จำปากลาย
ภัทราภรณ์ จึงเลิศศิริ
สักกรินทร์ นิยมศิลป์
ภัทราภรณ์ จึงเลิศศิริ
จรัมพร โห้ลำยอง
สักกรินทร์ นิยมศิลป์
จงจิตต์ ฤทธิรงค์
เฉลิมพล แจ่มจันทร์
สักกรินทร์ นิยมศิลป์
บุรเทพ โชคธนานุกูล
บุรเทพ โชคธนานุกูล
สลาลี สมบัติมี
เฉลิมพล แจ่มจันทร์
กัญญาพัชร สุทธิเกษม
สุภรต์ จรัสสิทธิ์
ปราโมทย์ ประสาทกุล
ชื่นฤทัย กาญจนะจิตรา
ปราโมทย์ ประสาทกุล
ปราโมทย์ ประสาทกุล
กาญจนา เทียนลาย
กฤตยา อาชวนิจกุล,สักกรินทร์ นิยมศิลป์
อมรา สุนทรธาดา
เฉลิมพล แจ่มจันทร์
กาญจนา เทียนลาย
